درود بر روان حافظ شیرازی : 

مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت 

خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت 

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن 

که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت 

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم 

که جان را نسخه ای باشند ز لوح خال هندویت 

تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارایی 

صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت 

وگر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی 

برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت 

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بیحاصل 

من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت 

زهی همت که حافظ راست از دینی و از عقبی 

نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت